Sabah erken uyanacağım için akşam erkenden yattım. Zaten uykusuzluk da vardı. Teheccüd vaktine kadar devam eden uyku felçleri ve kabuslar sebebiyle sık sık bağırarak uyandım. İlk rüyamda bana söylenen: 'Bu gece bazı kötü ruhlar yeryüzüne iniyor.' Sonra ardı arkası kesilmeyen, anlatmak bile istemeyeceğim kabuslar. En sonuncusunda rüyada mıyım gerçek mi emin olamadan kalkıp elimi yüzümü yıkadım, dua edip yattım. Yattığımda saat 3-3:30 civarıydı. 5'den sonra geri kalktım. Hazırlandım, namazımı kıldım, kahvaltı yaptım ve 06:05'de evden çıktım.
Gün içinde göğüs cerrahisine gelen iki vaka oldu. İlki genç, 25 yaşında, bir hanımefendi. Kanser tedavisi oluyor, göğsünden biyopsi örneği alınacak. Ameliyathane teknikeri abimizden tümör ve benzeri bir durumun umut vereceği yönünde olduğunu, aksi halde hastanın diyaliz ve ilaçlarla son zamanlarını yaşayacağını öğreniyoruz. Duygusallığı bir kenara bırakıp işini yapmak zorunda olmanın hassasiyeti ile odaya gelen hastayı monitörize ediyorum. İki saatlik işlem boyunca sürekli içimden dua ediyorum.
İkinci hastamız ise henüz 9 aylık bir bebek. Yeni çıkmaya başlayan minik dişleriyle kendisi için büyük bir parça cevizi yutuvermiş. Yabancı cisim aspirasyonu olarak geldi. Uyutuna kadar sürekli ağladı. Konuşup severek, oyun oynayarak sakinleştirmeye çalıştık ama maskelerimiz ona korkutucu geldi.
Ameliyathane odamızda vakalar bitince tıp öğrencileriyle olacak toplantı için kibarca odadan çıkarılıyoruz. Koridorda bir saatlik sohbetin ardından diğer bölümün öğrencileri gidiyor. Odada toplantı bitiyor. Ve ben yalnız kalıyorum. Vakanın az olduğu günlerden birisi, bolca uykusuzluk ve bolca boş vakit, beraberinde yorgun bir beden... Birbiri için var olmuş dörtlü kombinasyon. Çıkış saatini uyumadan, sıkılarak bekliyorum.
Çıkışta arkadaşımın kahve teklifini biraz nazdan sonra kabul ediyorum. Sabahın hıncını çıkarmak üzere saati umursamaksızın peşine takılıyorum. Önce, yapacağı amigurumiler için sevimli bir dükkana uğruyoruz. Güler yüzlü hanımlardan alışveriş yapıp ayrılıyoruz.
- Birazdan bizim kütüphanenin önünden geçeceğiz. Anılarımız canlanacak.
Daha çok anı biriktirme hevesiyle, bilmem kaçıncı kez aynı muhabbet:
- Of ya! Keşke yakın otursaydık. Diyorum.
- Keşke!..
Kütüphaneye yaklaşınca ikindiyi henüz kılmadığımı hatırlıyorum. Mescidini kullanmak için kütüphaneye uğruyoruz. Çıkar çıkmaz yol üzerinde tatlıda kampanya yapan bir kafeye giriyoruz. Menüyü açıp bakıyoruz. Karar vermek ikimiz için de zor. Garson arkadaş yanımıza geliyor:
- Karar verdiyseniz siparişleri alabilirim.
Karar veremediğimizi söyleyip kendisine danışıyoruz. İki çeşit tatlıda kampanya yaptıklarını söylüyor. Arkadaşımın ısrarı ile ben de tatlı yemeye karar veriyorum. İki adet müjgan tatlısı, bir kahve, bir çay söylüyoruz.
Tatlının yanında kahve içtiği için arkadaşımı kınamamla doyulmaz sohbetlerimize bir yenisini eklemeye başlıyoruz.
Bazı insanların sert tutumundan, aşırılığından, insanlar arasında görünür olmaktan vs. bahsediyoruz.
- Ben böyle insanların aşırı davranışlarının altında bir zayıflık olduğunu düşünüyorum. Bazı davranışları bizimle ilgili değil, kontrol edemeyiz ki. Kendi içinde neyi kabullenemiyor acaba¿
- Haklısın, diyor. Yoksa neden öyle aşırı davransınlar ki. Sürekli öyle olmak yorucu.
Nerden geldi tam hatırlamıyorum konu yine geleceğe; eşlerimize ve çocuklarımıza geldi. Günümüz eğitiminin verimsizliğinden, vaktimizin çoğunu okula ayırıp yine de eğitimsiz kalışımızdan bahsettik. Eski alimlerin ne kadar eğitimli olduklarını, şartlarının daha zor olmasına rağmen kendilerini nasıl geliştirdiklerini konuştuk. Eskiden insanların sabahtan öğlene kadar eğitim aldıklarını, günün geri kalan kısmını günlük işlerine, deneylerine, araştırmalarına ayırdıklarını okumuştum. Bu bilgiyi de arkadaşımla paylaşmaktan geri durmadım. Çevremizde olanı ister istemez aldığımızı, benzemek istemediğimiz insanlara farkında olmadan benzediğimizi konuştuk. "Bu yüzden..." Dedim:
- Bu yüzden önce kendimi yetiştirmeliyim. Çocuklarıma okul dışında iyi bir eğitim vermek için kendimi geliştirmek istiyorum. Onlara okul dışında fırsatlar sunacağım.
Konu konuyu açıyor, sohbetimiz devam ediyor. Biraz dedikodu, biraz kişilik çözümlemesi, biraz da sorgulama... Olmazsa olmaz birkaç fotoğraf. Işığı beğenmiyoruz ve fotoğrafı tadında bırakıyoruz.
Hassas bir günün ardından bol kahkahayla geçen sohbetin ortalarındayız. Her sohbette gözüm dolmazsa hatrım kalır. Ortamda çalan bir şarkı beni seneler öncesine götürüyor:
- Bir şiir vardı: O mahur beste çalar / Müjganla ben ağlaşırız... Hatırlıyor musun? Bu şarkı da tam oldu şimdi! Gerçekten şimdi müjganla ağlaşıcam. Diyorum.
Gülüşmeye başlıyoruz. "Söyleyelim değiştirsinler şarkıyı." "Abi bir arkadaş kötü oluyor da ..." "Rica etsek değiştirir miyiz¿" gibi basit ama o ana hoş gelen esprilerle içimizde biriken tufanlar kahkaha seline karışıp çıkıveriyor ağzımızdan. Kafede bulunan birkaç müşteri kendi hallerinde, muhtemelen bizim gibi koyu sohbetteler. Çıkardığımız gürültüden rahatsız olmadan, memnun, devam ediyoruz konuşmalara.
- Her seferinde söz veriyoruz ama yine konuşuyoruz bunları. Neden böyleyiz acaba?
- Masumca sevmiştik, diyorum. Çocukluğumuzu katmıştık aşkımıza.
Tatlının son lokmaları, kahve ve çaydan son yudumlar alındı. Aşko kuşko arkadaşım da üşümeye başladı. "Kalkalım mı?" diyorum.
- Evet ya! Ben de üşümeye başladım.
Farkettim anlamında yandan bir gülüş takındım.
Hesabı ödemek üzere kasaya gidiyoruz. Hesaplar ödenirken iki çalışan arasındaki sohbete şahit oluyoruz:
- Sinirlendi! Şu şarkıyı silsin artık, diyor.
- Nasıl olduğunu bilmiyorum ki!
Anlık bakışmamızın ardından gülmemek için direnişimiz bir nebze başarısız sayılır. Kasadaki çalışan gülerek, bana ödetmeyen arkadaşımdan hesabı alıyor. Mekandan ayrılıyoruz. Sokağın sonuna kadar gülmeye devam ediyoruz. Yol ayrımında sarılıp vedalaşıyoruz...
Gözümüz açıkken hoş manzaralar göremediğimizden, gözümüz kapalıyken de güzel rüyalar göremiyoruz haliyle.
YanıtlaSilEvet, maalesef. Gördüklerimiz o kadar korkunç olaylar ki bilinçaltı sürekli onlarla meşgul. İyi ki de meşgul, vicdanımı kaybetmek istemem.
Sil