Yazar yazı yazmaya küser mi hiç? Ben küstüm. Sanki lisanını unutmuş bir millet gibi, sanki ahraz olmuş gibi, sanki duygularım yersiz yurtsuz kalmış gibi küstüm hem de. Öyle bir küsmek ki aylarca kalem almadım elime. Ne yazdım ne de konuştum. Sadece sustum. Yazı yazmanın da inzivası olurmuş. İnzivaya çekildim.
Şiir yazmadan önce günlük tutuyordum. Günlüğün insan gelişimine katkısı tartışılmaz bir gerçektir. Basit hayatıma bir renk katmak istedim. Normal günlüklerden farklı olan yanı yaşadığım olayları değil de sadece nasıl hissettiğimi yazmaktı. Önsözde de dediğim gibi en yakınıma bile çoğu zaman 'derdim var' diyemem. Ben de o günlüğü kendime arkadaş edindim. Ne zaman daralsam, bunalsam ona koştum. Gizli saklı yazılar yazdım. Mutluluk herkesle paylaşılır, günlüğe sadece kötü hissettiğim zamanlar yazdım. Hep anlatılan süslü püslü, özendiğim o güzel günlüklerden bile değildi. Fazladan alınan bir okul defteriydi. Basit haline rağmen benim belki de tek gerçek dostumdu.
Bir gün okul çıkışı eve üzgün ve sinirli dönmüştüm. O kadar sinirliydim ki sadece annemle selamlaşıp odama girdim. Günlüğümü açtım. Bu sefer yazmayacaktım. Amacım o güne kadar neler yaşadığımı gözden geçirmekti. Kendi kendime ‘Ben neleri atlattım. Bugünü de atlatırım.’ diyecektim. Motivasyon bulacaktım. Bütün sinirim üzüntüm geçecekti. Yani ben öyle planlanmıştım. Planladığım gibi olmadı. Sadece birkaç paragraf okuduktan sonra daha da dayanamaz oldum. Artık kendimi tutamadım, ağlamaya başladım. Okumayı bıraktım, son bir paragraf yazdım. O paragraf hariç bütün sayfaları yırttım, sobaya attım. Tek dostumu, sırdaşımı kendi ellerimle ateşe attım.‘Senin neyine günlük tutmak.’ dedim. Böylelikle kendime ilk haksızlığımı yaptım. Artık insanlardan tamamen uzaklaşıp kendini suçlama evresine geçmiştim. O günden sonra psikolojik olarak toparlanmam çok zor oldu.
Olaydan aylar sonra gece uyku tutmadı. Uyku felçlerimin ilk başladığı zamanlardı. Sabah gün doğana kadar uyumuyor güneş doğar doğmaz huzura kavuşup hemen uykuya dalıyordum. Kendime bir uğraş bulmam, bir şekilde kafa dağıtıp kötü düşüncelerden kurtulmam gerekiyordu. Günlük yazmadan duygularımı, düşüncelerimi bir şekilde içimden atmalıydım. Tutamadım kendimi. Bir kalem ve sayfaları yırtılmış eski günlüğümü aldım elime. O geceden bu zamana tutamam mısraları...
Sen her gün bir mısra yazarsın...
Her gün bir mısra yazarsın
Mısraların dörtlük
Dörtlüklerin şiir olur
Dilden dile dolanır
Belki bir gün şiirin musikiyle tanışır
Hiç kimsenin dilinden düşüremeyeceği bir şarkı olur
Tutamam Mısraları... Yaklaşık iki hafta önce uykuya dalmadan evvel kendimle yaptığım münakaşa sonucu aklıma gelen ve nazım-nesir karışık yazacağım bu seriye başlama hevesine beni sürükleyen cümle. Kendimle yaptığım münakaşadan size bahsedip neden böyle bir seri yazdığımı kısaca anlatmak istiyorum.
Aslında ben her şeyi kısaca anlatmak istiyorum. Uzun uzun betimlemeler, daha önce duyulmamış etkileyici tamlamalar ve kelimeler elbette edebiyat severlerin vazgeçilmezidir. Yakın çevremdeki okuyucularım benim uzun yazılarımı severler. Özellikle öğretmenlerim edebiyat ödevlerimi merakla beklerler. Ben de çok severek ve özenerek yazar, güzel bir ürün çıkarmak için çabalarım. Her ne kadar uzun yazıları; kompozisyonları, öyküleri, romanları vs. çok sevsem de ruhumun kişiliği şiirdir. Şüphesiz her sanatçının en önemli gayesi içinde bastırdıklarını bir şekilde anlatmaktır. Ben de kendimi şiirle daha kolay ifade ettiğimi düşünüyorum. Çoğu zaman en yakınımdaki insana bile 'derdim var' diyemezken uzun uzun yazıp duygularımı herkesle paylaşmak bana zor geliyor. Bu yüzden benim sağ kolum nesirdir. Nazım ise bana bütün duygularımın, düşüncelerimin ve anılarımın geniş kapsamlı açıklaması olarak geliyor. Yani başlayacağım bu seri aslında şiirlerimin sözlüğü niteliğinde. Şiirlerim anlamı bilinmeyen kelimeler, hikayeleri ise anlamları...
En basit duygular, düşünceler bile birer hikayedir. Hikayesini bilerek okuduğum şiirler her zaman etkilemiştir beni. Ben de şiirlerimi daha fazla anlamsız bırakmak istemedim. Derdimi anlatamama alışkanlığımın da kilidini kırmanın zamanı geldi diye düşünüyorum. Umuyorum ki derdimi daha iyi anlatabilir, kalplerinize daha güzel dokunabilirim.
