14/03/2024 (23:42) - 15/03/2024 (00:01)
Belki de artık ifade etmenin yorgunluğundan, açıklamayı ve anlamlandırmayı bıraktığımdan, hiçbir ismi yakıştıramadığım bu özel şiirimi; paylaşmaktan sakındığım önemli bir günlük sayfasıyla birleştirmeyi, bir yapbozun parçaları gibi kalbimden narin parçalar olarak sunmayı göze alıp uzun bir süre sonra yazmaya devam ediyorum. Bu günlük sayfasını benim için önemli kılan, dönüm noktalarımdan birisi olması. Bir sayfa bir insanın dönüm noktası olabilir mi? Artık boşluğa konuşmaktan, kendi kendine sessiz sinir krizleri geçirmekten bitkin düşmüşse evvela olabilir. Neden olmasın? Şiirimi önemli kılan ise hem kendimi hem de her nefesinde bu dünyada bir iz bırakmak uğruna çabalayan, yanlış olanı düzeltmek için büyük fedakarlıklarla yaşama tutunan, başa taç olması gerekirken saçını süpürge eden, önüne kırmızı halılar serilmesi gerekirken gururu egosu boyunu aşmış kimseler tarafından ezilmek istenen, herkese çare olduktan sonra kendine yetmekten çekinen, her birinin kalbi birer gül bahçesiyken kasırgaya uğrayan, bütün her şeye rağmen de ayakta dimdik durmaya çalışan kız çocukları ve kadınları acemi mısralarımla anlatmaya kalkışmış olmamdır. Birçok kişinin görmezden geldiği saklı bahçelere bir çiçek dikme fırsatını bulmanız dileğiyle, keyifli okumalar diliyorum...
Ben büyüdüğümü hissetmiyorum. 19 yaşımı doldurmak üzereyim. Bu zamana kadar hep çalıştım, didindim. Yeri geldi kendimi parçaladım. Kimse görmedi, duymadı, bilmedi. Ben hep sessizdim ama içimde kaç devir kapandı. Yenisine başlamaya cesaretim yok. Normalde cesaretim olurdu ama gücüm olmazdı. Bu bir pes ediş mi? Değil. Ben umudumu hiç yitirmedim. Sebebi ne bilmiyorum, çözemiyorum. Anlam veremiyorum. Bir şeyler çok eksik. O eksiklik hiç dolmayacak. Hani çocukluktan beri, düşünsem çok şey yaşamışım ama koskoca 19 yıldan geriye anlatabileceğim belki on hatıram var belki de yok. Boyumdan büyük işler başarmanın hayalini kurarken bomboş bir hayat yaşamışım gibi hissediyorum. Benim hatam mı? Bence değil. Elbette benim de hatalarım vardır ama başkalarının büyük sorunlarının doğurduğu küçük hatalardır. Hem insan yerine konmayan, kendi kararlarını alamayan, sakin, en küçük şeylere bile gözleri dolan ergen bir kızın hataları kendinden başka kimin canını, ne kadar acıtabilir ki?
Hayatımın her döneminde bir şeyler çalındı benden. Hep engellerim vardı. En acı olanı da ne biliyor musun? Bunları bana hep en yakınımdakiler yaptı. En çok güvendiklerim bana hiç güvenmedi. En çok sevdiklerim benim gibi sevemedi. Sorsalar anlatırım çocukken mahallede ne oyunlar oynadığımı ama sadece bir yıl öyle güzel geçmişti. Geri kalan zamanı anlamadım kim, neden benden sakladı. Ergen oldum sonra. Kimisi asileşir, kimisi küser, trip atanlar olur, kavga edenler, evi terkedenler, başka yerde sabahlayıp eve hiç uğramayanlar... Daha neler neler... Diyeceksin ki, "Bunlara mı özeniyorsun? Bunlar güzel şeyler değil ki.". Deme öyle. Yanlış da olsa, acı da olsa bazı şeyler yaşanmalı. Yaşanmalı ki eksik kalmasın insanın yaşamı. Yoksa sonra böyle benim gibi daha yolun başında küsüverir dünyaya. Yaşanmışlıkları boş ver, yaşanmayanlar eksiltiyor insanı. Ben yaşamalıydım bazı şeyleri. Akıllı uslu olmam sadece aileme yaradı; arkadaşlarıma, öğretmenlerime; çevremdekilere yaradı. İçimden geleni yapmalıydım. Doğrumu da yanlışımı da insanların gözüne sokarak 'ben buyum' demeliydim. Hep "Büyüyünce yaparsın." derdi annem. Büyüyünce olmuyormuş. Bilsem, onu dinlemezdim. En cahil zamanımda cahilliğime doymalıydım. Şimdi büyümüş, olgunlaşmışım. Kimse söylemese de ben düşünüyorum 'Bu böyle olmaz.' diye. Keşke bana fırsat verselerdi de olmazları yaşasaydım. Şimdi ben çiçekli tokalar taksam olmaz, peluş oyuncağa sarılıp uyusam olmaz, sokakta kavga etsem olmaz, çirkin sesimle şarkı söyleyip gezsem olmaz, üç aylık yaz tatiline özenip çocukların oynadığı futbolun ortasına dalsam hiç olmaz(daha o zamandan horlanıyordum zaten). Büyüdüm ben, büyüyorum. Ve büyük hayallerimin olduğu bu geleceği hiç istemiyorum. Benim canım gün geçtikçe daha çok yanıyor. Anlatmak için de geç kalıyorum. Büyük bir çıkmazdayım. Yapabildiğim tek şeyi yapıyorum. Allah'ın merhametine ve şefkatine sığınıyorum.
15/03/2024 (00:12 - 00:25 - 00:31 - 00:55)
Evde kimse yokken yazmıştım bu sayfayı. Ne kadar alışkanlık olduysa kimse duymasa da sessiz sedasız ağlıyordum. Yine öyle sesimi kısa kısa, hastalıklı gibi, "Hiçbiri bilmiyor ki." dedim. "Haberleri olmadı benim ne çektiğimden. Anlamadılar. Kaç kere ağladım böyle, kaçını duydular? Bilmiyorlar ne yaşadığımı." dedim. "Kimse bilmiyor." diyecektim ki, Rabb'im'i hatırladım. "ALLAH BİLİYOR!" dedim. "Rabb'im biliyor ne yaşadığımı. O'nu hatırlamamı bekliyor." dedim. Bomboş baktığım tavana bu kez gökyüzüne bakar gibi baktım, öyle büyük umutlarla dua ettim. "...bu geleceği hiç istemiyorum." dedikten sonrasını da duadan sonra yazdım.
Günler sonra defterimi okurken fark ettim. Farklı zamanlarda yazılmış olsalar da benzer yaşanmışlıklar vardı iki sayfada. Önsözde demiştim ya "Sağ kolum nesirdir." diye. Sonunda yetmemiş, açıvermişim sol yanımı. Dökülmüş içinde ne varsa.
Yarınlar bana ağır gelirse saklarım yine sol yanımı...
Aşka gelip saçılırsa sol yanım tutamam mısraları...
Özgürlüktü gözleri
Sevgiydi dudakları
Elleri yumuk yumuktu, sıcacıktı
Pembe bir beresi vardı
Yanakları allıydı
Ben bir kız çocuğu gördüm
Ne zaman bir bebek görse
Bulutlanırdı gözleri
Çalınmıştı pembe beresi
İnsanlar onu suçlardı
O, konuştukça suçlanırdı
Kız çocuğu susardı
Minik elleri kapatırdı kulaklarını
Tüm bu kötülükler yüreğini parçalamasındı
Ben bir kadın gördüm
Toprağından koparılmıştı
Gözlerinde ateş vardı
Dudakları parçalanmıştı
Ne zaman bir bebek görse
Bağrına basardı
Ne zaman bir kız çocuğu görse
Bu dünyaya acıyarak bakardı
...
03/12/2021
