04/10/2023(08:41-09:16)
Bana yük olan her şeyden yavaş yavaş kurtulmaya başladım. Bana iyi geldiğini sandığım fakat bütün enerjimi, mutluluğumu sömüren herkesten ve her şeyden uzaklaştım. Bunun verdiği memnuniyetle uzun süre sonra ilk defa dinç uyandım. Kahvaltıyı geçiştirmek üzere çayımı, bisküvimi aldım ve yıllardır oturmaktan bıkmadığım ders masama oturdum. Hande Mehan açtım, günlerdir dinlemeye fırsat bulamadığım şarkıyı dinlemeye başladım. Perdeyi tamamen açtım, yarım kalmış manzarayı seyrettim. Kara taştan örme eski sokak duvarı mahalle boyunca uzanıyor. Peşi sıra karşıda gördüğüm Tutamseki Camii minaresi, evlerin görünmek için çabalayan duvar ve çatıları... Ve hepsine hükmetmeye çalışan, benimle birlikte çay molası veren gökyüzü... Seyrederken yine olur olmadık düşüncelere daldım. Daha önce perdeyi o şekilde açmadığımı anımsadım. Bu mutluluğun çok uzun sürmeyeceği hissine kapıldım. Sanki memnuniyetsiz duygulara alışmışım, acılar benden uzaklaşsa da ben koştur koştur yine o yöne gidiyormuşum gibi... Belki yaşamam gerekenlerden kaçmamam gerekiyordu. Belki de ağlaya zırlaya bütün olanlara göğüs germem gerekiyordu. Ağlamak olgunlaştırır, hüzünlerle yetişmem gerekiyordu. Buna rağmen bana sunulan yola karşı koyduğumda bundan tek etkilenecek olan ben değildim. Bütün her şeyi tek bir hatamla mahvedebilirdim. Her şey birbirine karıştı. Karıştıkça düşündüm. Düşündüm... Bu mutluluğun son durağı neresi? Düşündüm... Acaba zihnimdeki engellerin sebebi neydi? Düşündüm... Acılar bende temelli, mutluluklar bir heves kadar geçici miydi? Düşündüm... Düşündükçe karardı zihnim. Düşündükçe kayboldum. Düşündükçe kayboldu gün. Düşündüm... Düşündükçe ben, tutamam mısraları...
