İnsan hayattan, hayatın gerçeklerinden kaçar. Hayallere sığınır. Gökyüzüne dalar. Düşünür... Hiç kimse bilmez ne düşündüğünü. Gözleri ihanet eder insana. Peki, gece gökyüzüne bakan insanlar neden hep hüzünlenir? Karanlık, sonsuz, gizemli... Bu yüzden mi? Ama yıldızlar var. Parlak, umut dolu ve milyarlarca...
Ben de bazen çok sıkılıyorum her şeyden, kaldırıyorum başımı gökyüzüne. Yıldızlara baktıkça hep eskileri hatırlıyorum ya da olmayacak hayaller kuruyorum. 'Ne faydası var?' dersen, hiçbir faydası yok. Aksine bazen zararını görüyorum. Benim gözlerim de ihaneti seviyorlar.
Beraber bakalım mı benim gökyüzüme? Bak, oradaki yıldızların hepsi benim. Şuradakiler sevinçlerim, şuradakiler hüzünlerim. Bak, buradakiler de kaygılarım, endişelerim. Az ileride korkularım var; yüzleşemediğim, köşe bucak kaçıp kendime bile söyleyemediğim. Bak, oradakiler geride bıraktıklarım. En uzaktakileri gördün mü? Bak, orada, en arkada; herkesten saklananlar, yalanlar, sırlar, kimseye gösteremediğim içimdeki gerçekler... Şuradaki yıldızı gördün mü peki? En parlak olanı. Ne güzel görünüyor değil mi? Sanki, bütün yıldızlar ışığını ondan alıyor gibi. Sanki, bütün karanlığın sırrı onda saklı. Ömrüm boyunca o yıldıza ulaşmak için çabaladım. Sanki, ona bir dokunsam bütün mucizeler gerçekleşecek gibi...
Bak bak, çabuk bak! Yıldız kaydı gördün mü? Nasıl olur, görmedin mi?
Ben de herkesin yaptığı hatayı yaptım işte! O yıldız bana çok yakındı ama ben hep uzaktakilere baktım. O hep bekledi. Ben onu kaçarken gördüm. Kuyruğuna da hayallerimi taktım, onlar da gitti. Şimdi yine kaldım geçmişle baş başa. Herkesin yaptığı gibi, bende olanı görmedim. Hep bende olmayanı aradım, bulamadım.
Boşuna arama. Sen de bulamazsın. Bırak, her şey olduğu yerde kalsın. Hayat sende olanlarla güzel.
26/10/2020
12/08/2023 (01:02-01:13)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumlarınız kendimi geliştirmeme yardımcı olacaktır. :)