Özgür Esirler

Neden insan büyüdükçe aklını yitirdi? 

     Bulutlar özgür esirlerdir. Dünyadan dışarı çıkamazlar ama istedikleri kılığa da girerler. Aşıklara kar, saçını fönleyene yağmur, sinirini bozana dolu olur; yağar. Sonra hiçbir şey olmamış gibi tekrar kurulur yerine, keyifle izlemeye devam eder kendinin sandığı dünyanın karıncalarını. İnsan imreniyor özgürlüğüne ama benziyor esirliğine.

     Bulutlara göre biz iki cam arasındaki toprakta sürekli tüneller kazan varlıklarız. Tüneller kazıyoruz, binalar inşa ediyoruz. Sonra da kendimizi buralara hapsediyoruz. Ardından bulutlar yalnız kalıyor, tıpkı yıldızlar gibi. Bulutları terkedip duvarları izliyoruz, yıldızları terkedip boş tavanı izliyoruz. Karanlık düşünceleri de art arda çarptık mı suratımıza bu iş tamamdır. Bulutlarda yeni dünyalar keşfeden, yıldızlarda galaksiler inşa eden küçük ama temiz beyinlerimiz artık büyümüş, kendimizi iki cam arasına-kalp ve beyin- hapsetmişizdir. Artık bulutlar uzay mekiği olmuyor. Zaten yıldızlar da bizi önemsemiyor. Yeni büyüyen bedenlerimizle ruhlarımız iş birliği yapmış, bilmediğimiz ayaklar altında eciş bücüş olmuşlar. Büyüyen zihnimiz de tertemiz delirmeyi ihmal etmemiş. Artık kendi dünyasında koskocaman, güçlü, tüneller kazan, binalar inşa eden, sonra da keyif yapıyoruz diye koltuğa bağlanan karıncalar olmuşuz. 

     Büyüdük, büyüdükçe küçüldük. Binalar inşa ettik yuvamız olsun diye. Binalar setler oldu diğer insanlarla aramıza. Kaldırdık, attık sobaları; kaybettik o sıcaklığı. Duvarından katran sızan evlerin silindi simâları. Birbirini görmeden yaşayan, başkalarının varlığından habersiz, ayrı hücrelerde mahkûmlar olduk. Bulutlara özenirken, birbirine dokunamayan yıldızlar olduk. Özgürlüğü düşlerken mahkûm olduk. Mahkûm olduk... Taştan, duvardan hayallere mahkûm olduk. Beynimizi yıkayan internete mahkûm olduk. Kendi icatlarımıza esir olduk. Bilgisayarlarla birlikte bir oda dolusu aile sıcaklığı ve sohbeti de küçüldü, yerin dibine girercesine ceplerimize girdi. Unuttuk birbirimizi. Unuttuk bu dünyayı. Unuttuk ahireti. Unuttuk yaşamayı. 

Galaksi oldu yeryüzü

Yıldız oldu insanlar

Geldi geçti insan dünyadan

Sıkıntıdan patladı yıldızlar

Korkunç bir sır fısıldanmış gibi

Sesslik saplandı evrene

Yaşamak varken bulutların üzerinde

Koskoca uzay boşluğu kaldı geriye

03/02/2022 (00:45-01:27) 

20/04/2022 (22:21-22:25) 

10/08/2023 (03:24-03:52)